Þegar við fórum á fætur í morgun var blindbylur úti og svo kallað brjálað veður. Þegar fór að nálgast hádegi var farið að sjá út úr augum og þá kom í ljós að snjórinn var hnédjúpur!!! Yngri kynslóðin hoppaði af kæti og dreif sig í gallann og það var ekki laust við að ég tæki smá hopp líka, í það minnsta í sálartetrinu. Svo mokuðum við sem mest við máttum þar til komið var hið myndarlegasta snjóhús. Heiðu var boðin þáttaka í mokstrinum og nú þegar hallar í fimm eru allir með rjóða vanga eftir hamaganginn og útiveruna, búið að njóta afrakstursins með kökuáti við kertaljós í snjóhúsinu. Ég held að það séu slík augnablik sem skilgreini hamingjuna.

Kristborg gafst upp á foreldrum sínum í vikunni og gisti hjá ömmu sinni og afa í þrjár nætur. Tilgangurinn var háleitur. Nú skyldu bakaðar piparkökur og skreyttar. Þetta tekur þrjú kvöld ef vel á að vera og henni var réttilega ljóst að þetta hefðist seint í foreldrahúsum. Ég beit á jaxlinn og reyndi að taka þetta ekki nærri mér. Þakka bara fyrir að eiga svona góða foreldra sem bjarga því sem misferst á mínu heimili. Ég var þó farin að sakna hennar illilega á þriðja degi og sótti hana í Dægradvölina til að bjóða henni upp á rjómaköku á Súfistanum. Ég geri mér fullkomlega grein fyrir því að ég var að reyna að kaupa mér ást dóttur minnar en get bara ekkert að því gert. Ég hafði hana svo hjá mér í vinnunni þar til amma var búin í sinni vinnu og tími til kominn fyrir litlu að fara upp í Breiðholt. Ég hef nú endurheimt dóttur mína að nýju án endurgjalds og grætt fullan dúnk af fagurlega skreyttum piparkökum að auki!

Fyrirmyndarforeldrunum hljóp síðan kapp í kinn við að skipuleggja jólatrésniðurhögg upp í Kjós um helgina. Þóttust vera í þann mund að vinna sér inn fjöldamörg stig og bæta m.a. fyrir piparköku afglöpin. Hugmyndin féll þó í grýttan jarðveg hjá yngri deildinni og var kæfð með ræðuhöldum um það hvort við vissum virkilega ekki að tré væru lifandi verur rétt eins og við, um æðar þeirra rynni vökvi sem líkja mætti við blóð og ekki væri ólíklegt að þau hefðu tilfinningar líka. Að höggva niður slíkar verur væri níðingsverk sem hún, Kristborg, tæki ekki þátt í.
Það er nefnilega það. Eigum við þá ekki að hafa neitt jólatré? Jú, jú við erum nýbúin að föndra þetta líka fína jólatré úr vírherðatrjám og gylltu englahári, það er fullgott.
Allt í lagi þá, þetta er samþykkt í öldungadeildinni, en þess þó beðið næstu daga að skipt verði um skoðun með dramatískum hætti. Nú þegar hafa þó nokkur forvitin börn litið inn og barið litla gyllta jólatréð vantrúaraugum en Kristborg er staðföst og stolt.
Ég held að ég sé það bara líka.

Fyrir þá sem ekki eru búnir að lesa um þetta allt í blöðunum þá er gaman að sjá að einhver hefur skemmt sér vel við að snúa á peningaplokkarana í Nígeríu: 419eater. Ég vorkenni þeim nú samt og veit ekki hvorir eru betri. Farið í letters archives og rúllið niður síðuna til að sjá hin ýmsu samskipti sem maðurinn hefur átt við menn sem vilja féfletta hann og sjáið hvernig hann dregur þá á tálar í staðinn. Þetta er nú reyndar svo makalaust að ég gæti jafn vel trúað því að þetta væri allt sett á svið. En það er allavega gaman að þessu.

Fórum á jólahlaðborð með vinnufélögum um daginn. Margt ljúffengt bar við góma og voru þetta nautnir almennar. Papar stigu svo á svið og tókst með riggarobbinu að troðfylla dansgólfið í fyrstu þremur töktunum! Ég býst við að það sé þessi írska sveifla sem kveiki í fólki. Alveg magnað á að horfa. Þetta minnti mig á það þegar ég stóð einu sinni niðri í bæ á sautjánda júní og fylgdist með skemmtiatriðum á sviði. Þá var tilkynnt að Páll Óskar myndi taka eitt lag utan dagskrár. Á augabragði þustu að krakkar úr öllum áttum eins og stormsveipir í Ajax auglýsingu og mynduðu þétta kös við sviðið. Ég veit ekki einu sinni hvaðan þau komu, þau þustu bara að, rétt eins og foreldrakynslóð þeirra gerði á jólahlaðborðinu.

Það eru þessi ýmsu skref í þroska barna sem koma flatt upp á mann, og það í tvennum skilningi. Annars vegar verður maður glaður og stórundrandi yfir áfanganum sem barnið hefur náð en hins vegar eru það viðbrögð manns sjálfs sem koma manni á óvart. Það getur nefnilega verið dálítið erfitt að takast á við það að börnin manns þurfi minna og minna á manni að halda.
Nú er Kristborg til dæmis allt í einu farin að ganga með úrið sem hún fékk í jólagjöf í fyrra. Sem þýðir það að þar sem við sitjum yfir morgunmatnum og ég er um það bil að fara að spenna mig upp í “farðu nú að drífa þig” rútínuna þá lítur daman á úrið sitt og segir, “Jæja klukkan er tuttugu mínútur í átta, best að fara að drífa sig”. Og svo drífur hún sig. Og eftir sit ég með sárt ennið. Reyni að tuða smá: “mundu eftir að greiða þér” og “farðu í skóna” en það er augljóslega frekar þreytt. Verð líklega að reyna að taka á þessu. Í gær reif ég hár mitt og skegg yfir því hvað það væri erfitt að koma stelpunni af stað á morgnana, "hún hefði bara ekkert tímaskyn barnið", en nú græt ég yfir að fá ekki tækifæri til að rífa í þetta sama hár! Ef sjálfsmynd mín hrynur og tómlætið nær tökum á mér við það að ég fæ ekki að fara með tuðrútínuna mína á morgnana, er mér þá viðbjargandi?

Sigtryggur hefur ótrúlega mikil samsipti við okkur með sínum litla orðaforða. Tökum dæmi.

1. dæmi:
Sigtryggur: “Mamma! Pabbi brrrrr híhíhíh” (hneggjar). Leggst á fjóra fætur, hneggjar og prjónar.
Lesist: Móðir góð. Ég og faðir minn ókum í húsdýragarðinn og sáum þar hest.

2. dæmi:
Sigtryggur: “Amma ís”.
Lesist: Amma gaf mér is í síðustu heimsókn minni til hennar.

3. dæmi:
Sigtryggur: “Amma ís, búi”.
Lesist: Nú er ísinn uppurinn þar efra enda hefi ég klárað hann.

Var að gera þá merkilegu uppgötvun að Jólaseríugeðveikin í Breiðholtinu er staðbundin. Það hefur runnið æði á fátæklingana og hasshausana í blokkunum þegar verðið á seríunni fór niður fyrir hundrað krónur. Þetta er mjög athyglisvert á að horfa en ég var hálfpartinn farin að blóta þessu og hugsa um að heimta verðhækkanir til að fá eitthvað vit í skreytingarnar á ný. Nú hef ég hins vegar skipt um skoðun. Ég ók nefnilega inn í Vesturbæinn í kvöld, í átt að Ægisíðunni og þá áttaði ég mig á misskiptingunni. Vesturbæjarsnobbið leggst greinilega ekki svo lágt að versla í Rúmfatalagernum. Mér brá, svo áður en ég vissi af var ég farin að æpa: Hvað eruð þið eiginlega að hugsa hérna? Vitið þið ekki að það eru að koma jól?!? En ég fékk ekkert svar. Kannski sá fólkið mig bara ekki í myrkrinu. Eða kannski vissi fólkið ekki hvað ég var að meina. Heldur að svona eigi þetta bara að vera. Jólin séu Jensen gull, hangandi smekklega af arinsyllu. Það veit líklega ekki betur, veit alls ekki að það er hægt að lýsa upp alla glugga í mismunandi litum seríum og fá þar að auki blikkandi hreindýr og jólasveina! Kannski hefur þetta fólk meira að segja aldrei komið upp í Breiðholt. Jæja, ég er glöð yfir því að það er hægt að kaupa jólin fyrir 100 krónur.

Fórum í sumarbústað í Biskupstungum um helgina sem var svaka ljúft (við erum þegar búin að panta bústað aftur í febrúar!). Við ókum austur í skínandi veðri með glampandi sólskini svo stirndi á snjóinn. Stráin svignuðu undan ískristöllunum og trjágreinar voru þaktar snjó. Hvílík fegurð! Föndruðum jólakort og fórum í pottinn og höfðum það almennt notalegt. Brunuðum reyndar í bæinn aftur á laugardeginum svo Þráinn gæti staðið sína plikt og steikt laufabrauð í skólanum hennar Kristborgar. Við mæðgur skárum út af miklum móð á meðan hann steikti. Mamma og pabbi komu austur til okkar á sunnudeginum og þá upphófst mikið snjókast og hasar. Langfeðginin entust lengur úti en við hin og hurfu úr augsýn góða stund. Svo sást pabbi koma röltandi í hægðum sínum en sneri sér við og blístraði öðru hverju, brátt kom svo Kristborg á fjórum fótum á eftir, geltandi eins og hundur. Alveg dæmigert!
Jæja, mamma var svaka hrifin af þæfðu ullarjólakortunum sem ég var búin að búa til (væntanlegir viðtakendur geta farið að hlakka til jólanna núna) svo ég tók smá sýnikennslu og þæfði eitt stykki í viðbót, Þráinn hannaði munstrið sem kom svona líka vel út að ég held að þetta verði hengt upp á vegg.
Á leiðinni heim var sama blíða og fyrri daginn nema tunglið lýsti upp veginn, norðurljósin dönsuðu og Frón Áskells Mássonar lék í eyrum. Vel innrammað.